Både
Latin-Amerikakonferansen i Heddal
og Sør og Øst-Afrikakonferansen
i Kongsberg tidligere i år
omtalar nasjonalisering som
eit viktig tema for vår
tid. «Nasjonal»
er eit ord som er knytt til
ei hierarkisk rekkje med ord:
lokal,
regional, nasjonal, og internasjonal.
«Lokal» er det lågste
i prestisje og makt, og så
går det oppover til «internasjonal».
Slik er det i politikk så
vel som i næringsliv.
Også i kristne samanhengar:
Ein lokal konferanse er mindre
betydeleg enn ein internasjonal
konferanse.
Ordet
«nasjonalisering»
i dei språk eg kjenner,
synest å ha noko av det
same med seg. Gjevarene står
liksom på «eit internasjonalt
nivå», og gjev misjonsarbeida
over til «eit nasjonalt
nivå». Me får
dermed inntrykk av ein ovanfråognedover
prosess. Misjonærane er
overordne. Dei nasjonale underordna.
Me
bør derfor finna eit
betre ord enn ”nasjonaliseringa”
for prosessen me er oppe i på
mange misjonsfelt. Kanskje «ansvarsovertaking»
kunne vera betre. Det er ikkje
snakk om overlevering frå
eit nivå til eit anna,
men skifte av ansvar innan same
nivå. Uttrykket bør
helst uttrykkja at denne prosessen
er langsiktig, at dette har
vore ein del av planen frå
starten av arbeidet, og at arbeidet
hermed er gått over i
ei ny fase. «Nasjonalisering»
gjev for mykje inntrykk at no
er prosessen avslutta. «Me»
er løyste. «Dei»
har frå no av ansvaret,
børene og sutene.
Det
er viktig kva ein grunngjev
ansvarsovertakinga med.
I
eit tilfelle som har vore aktuelt
i Latin-Amerika, vart dette
grunngjeve med at «misjonærane
har vorte eldre, er slitne,
og greier ikkje fortsetja lenger",
og PYM har bestemt at arbeidet
skal nasjonaliserast».
Om
dette er aldri så sant,
så er begge uttrykkja
negativt motiverandre for den
som skal motta arbeida. Kvifor?
Fordi det visar at ei ansvarsovertaking
ikkje har vore planlagt godt
nok. Det har ikkje vore ein
reell del av arbeidet. Det er
ei kriseløysing! Ansvarsovertakinga
må ikkje koma som resultat
av at misjonærarne er
utslitne, at pengane våre
tek slutt, eller at «dei
heime ser på det som Guds
vilje for vår tid».
Har me ikkje betre grunnar til
å drive denne prosessen,
bør me i alle fall teia
still med dei!
Misjonær
Arne Gjervoldstad snakkar i
referatet frå Sør
og ØstAfrikakonferansen
at han er «skeptisk
til raske ”ansvarsovertakelser". |
|
og
seier at «yi trenger
å bevisstgjøre
våre egne sendermenigheter
på endringene».
Dette å laga skrivne,
bindande avtalar er noko nytt,
i alle fall i misjonssamanheng.
Men det er nødvendig
skal me få ein god overgang.
Misjonærane har ofte vore
avhengige av utsendarmenigheter.
Frå starten av vart det
arbeidt etter som pengane kom
inn, og utan budsjett.
No,
ved ansvarsovertakinga, har
den nye leiinga ikkje dei kontaktana
i Noreg som forgjengarane deira
hadde. Dermed vert ein stor
del av det økonomiske
grunnlaget vekke, men og ein
heil del av forbønstenesta
for arbeidet. Når misjonærane
kjem heim, fell normalt kontakten
med feltet dei var på
vekk. Arbeid utført med
mykje kjærleik og strev
gjennom lang tid, kan dermed
få ein knekk. Det vert
ikkje det den som gav ansvaret
frå seg eller den som
mottok ansvaret vona og trudde.
Reint
praktisk kan ein rekna ut fordelinga
mellom det som har kome inn
på misjonsfeltet og det
som har kome inn i Noreg. Er
fordelinga til dømes
60 % frå Noreg og 40 %
frå landet arbeidet føregår
i, bør det utarbeidast
ein plan der ein sakte, men
sikkert minkar prosenten frå
Noreg.
Men
då må ein og ha
ei «kontaktmenighet»
som kan ta på seg det
ansvaret det er å skaffa
dessa pengane i Noreg. Denne
menigheten kunne ha ein kontaktperson
som tek seg av fadderordning,
opprop etc. Denne kunne med
fordel vera den misjonæren
som har bygd opp arbeidet. Men
det krev av han/ho at dei ikkje
prøver å «fjemdirigera»
arbeidet ute. Dei nye ansvarlege
har retten til å be om
råd og hjelp. Me har ikkje
rett til å pådytta
dei våre vurderingar!
Fekk
kontaktmenigheten overskot,
kunne dette verta eit krisefond
til hjelp i særskilde
tilfelle. Vart det underskot,
måtte menigheten finna
andre måter å skaffa
pengane på. Ei løysing
kunne vera at dei let underhald
m.m. som deira misjonærar
fekk då dei var ute på
feltet, gå til arbeidet
misjonærane deira hadde
bygd opp.
Ein
god samarbeidavtale gjer det
lettare for mottakarane å
ha konkrete delmål i prosessen.
Dermed vert det lettare å
nå det store målet:
Eit sterkt og godt arbeid som
kan stå på eigne
bein.
|
