I
dag brev frå Sør-Paraguay,
frå Esteban Laniec som
no er tilbake på plass.
Etter ei tid her i Skandinavia,
i Danmark (der dei er sende
ut frå), i Sverige og
i Noreg, er han tilbake i kyrkjelyden
der sør på grensa
mot Argentina.
Kva
fann han?
Arbeidet
har gått fram, trass ein
del problem. Ved nyval i kyrkjelyden
han sa frå seg som førstepastor
(pastor/president) då
han reiste heim har han vorte
ansvarleg for evangelisering
og radio.
Kyrkjelyden
visste kva dei gjorde. Som forstandar
etter Bruno Müller (som
hadde omkome i ei trafikkulukke),
var alltid mottoet: Vi må
evangelisera.
Nye
stader måtte nåast
med evangeliet. Nye område
må dekkast med bodskapen
gjennom eteren. Sjølv
om arbeidet voks og kyrkjelyden
voks
over
600-grensa. over 700-grensa
og no over 800-grensa. var målet
der: Vi må nå nye!
Tenk
800 medlemer spreidde i fire
fylke. Dei kan ikkje skilja
ut og laga nye kyrkjelydar juridisk
på grunn av vanskar med
å få dei lovleg
godkjende i landet sitt KUD.
Men nye utpostar og nye område
kan nåast heilt fritt,
for landet ligg ope for evangelisering.
Heilt
fritt er forresten feil. Det
kostar bøn og faste.
Det krev arbeid åndeleg
og fysisk. |
|
Det
krev studio til å lage
program i, og det har dei fått
i San Ignacio. Det krev opplæring
av nye medarbeidarar. Det krev
bilar, tid og pengar til å
kunna reisa og vitja dei som
skriv. Det krev også mykje,
mykje meir av daglege store
og små oppgaver. Likevel,
landet ligg ope. Me må
evangelisera.
Nye
eldstebrør er skilde
ut dette året. Flokken
nærmar seg 30. Nye evangelistar
som skal arbeida, er skilde
ut. Diakonar og diakonisser.
Men dei fleste står for
små flokkar spreidde utover.
Berre annankvar månad
samlast forstandarar, eldste
og bønneringsleiarar
til eldstemøte i Encarnacion.
Då planlegg dei nye evangeliseringskampanjar
og nye framstøytar
over radioen. Då samlar
dei og inn det som den enkelte
små bønneringer
saman med dei større,
har greitt å leggja av
til radioarbeidet. Dei er med,
saman med IBRA.
Dei
siste radioevangelistane me
lærde opp, står
på. Dei har gløden.
Ber og fastar for å få
bodskap. Ber dei brennande fram.
Jublar når det kjem brev.
For det kjem ikkje mange, men
ein del. Og kjærkomne
er dei, enten dei personlege
kontaktane. breva eller telefonane.
Skjønar
du at me her i familien er glade?
Skjønar du at dei ute
er glade? IBRA står på.
Takk.
IBRA for den trufaste innsatsen.
Takk, IBRA-ven for det du har
betydd heime og ute! Lat oss
forsetja. Det er nye som må
nåast. |
